Pineto (rome) oktober 2020
"Als iemand me vraagt hoe ik de lockdown hier in Rome heb ervaren, voel ik me vaak een beetje schuldig. Vooral omdat aan de vraag vooraf een relaas van ongemakkelijkheden en moeilijkheden gaat.
Natuurlijk heel begrijpelijk, dus begrijp me alsjeblieft niet verkeerd!.
Nu ik ben gevraagd om te vertellen hoe ik deze periode ervaar, heb ik een blog geschreven over mijn persoonlijke ervaring.
Niet over wat ik zie, denk en wat het met mijn omgeving doet (of in bredere context op wat voor vlak dan ook).
Ik ben in de bevoorrechte positie te kunnen leven van mijn beroepspraktijk, dus fulltime werkzaam als beeldend kunstenaar.
Jarenlang was ik gefocust op de etstechniek (aquatint en lijnets).
De laatste vijf jaar (sinds ik in Rome woon) ook op digitale/analoge fotografie, bewegend beeld, geluid en gemengde technieken.
Natuurlijk heeft de lockdown en de intrede van corona invloed op mijn leven.
Tentoonstellingen worden uitgesteld, net als artist in recidences.
Helaas kan ik ook niet meer naar mijn gedeelde atelier en dat heeft ervoor gezorgd dat mijn focus zeker een andere richting heeft gekregen.
Dat ik de lockdown persoonlijk niet als onprettig heb ervaren komt omdat er geen afleiding was van sociale verplichtingen.
De drang om iets nieuws te ontdekken in de buitenwereld kon niet, dus kreeg ik een hyper focus op het maken, studeren en lezen.
De meeste mensen zijn zeer flexibel en passen zich aan in de meest moeilijke omstandigheden.
Dat aanpassen heb ik gelijk gedaan.
Wat je misschien niet altijd van een kunstenaar zou verwachten, maar wel bij mij van toepassing is, is dat ik heel routinematig werk.
Ik werk zo'n acht tot tien uur per dag, waarvan twee uur lezen en één uur studeren.
Mijn dag begint vaak rond zeven uur in de ochtend met yoga en meditatie.
Tijdens de lockdown kwam hier een half uur dansen per dag bij.
Je kunt begrijpen dat als je opgesloten zit in een klein appartementje in Pigneto (samen met mijn partner en geliefde kat), het geen overbodige luxe was om dit te doen.
Tijdens deze coronacrisis is mijn liefde voor de etstechniek verschoven naar een andere passie, analoge fotografie. Wat op een bepaalde manier eigenlijk een logisch vervolg is.
Ik durf na 16 jaar fulltime etsen te hebben gemaakt, te zeggen dat ik toch een meester ben geworden in deze techniek.
Natuurlijk valt er altijd meer te ontdekken! En voor mij is fotografie een wereld waar ik nog bijna alles moet ontdekken.
Dit was onherroepelijk ook gebeurd zonder lockdown, maar de lockdown heeft wel gewerkt als een soort katalysator.
Het maken van grafiek zal altijd in mijn leven blijven, dat wel gezegd te hebben.
Momenteel werk ik aan verschillende concepten en kunstprojecten.
Sommige in samenwerking met andere kunstenaars, maar ook een ieder ander die op mijn pad komt.
Voor de lockdown werkte ik aan een serie balkon sessies, waarbij diep in gesprek ging over het leven van de persoon tegenover mij (waarvan ik vervolgens een portret maakte).
Dit is een duidelijk voorbeeld van een project waar ik nu onmogelijk aan kan werken.
Ook omdat vele ontmoetingen spontaan in de straten van Rome plaatsvonden.
Het ontwikkelen van nieuw werk ontstaat op dit moment voornamelijk in mijn hoofd.
Met mijn eigen verbeeldingskracht, en gaat minder over de werkelijkheid.
Een aanwijsbaar verschil in mijn werk als gevolg gevolg van deze pandemie."