Het is nu een jaar geleden dat ik een blog heb geschreven voor Dutch Artsy Souls. Toen woonden we nog maar net op Bonaire en was alles nog wat onzeker en had ik weinig tijd en ruimte om creatief bezig te zijn.
Maar dingen kunnen snel veranderen want inmiddels hebben we hier een huis gekocht, gaan de kinderen naar school en naar de opvang en heeft mijn man het werk voor het uitzoeken als zelfstandig timmerman.
Ik heb een tijdje in een Surfshop gewerkt maar inmiddels heb ik ervoor gekozen om volledig voor mijn kunst te gaan en daar nu wat meer vertrouwen in te hebben.
Vier ochtenden in de week heb ik nu de volledige vrijheid om aan mijn schilderijen en andere creatieve projecten te werken.
Om half 8 gaat de school hier in en om half 1 haal ik de oudste weer uit school. Het zijn een paar uurtjes, maar het is meer tijd voor mijn kunst dan ik ooit heb gehad. Want, eerlijk is eerlijk, ik had er altijd een baan naast, soms wel 32 uur.
Afgelopen maand heb ik de tijd met beide handen aangegrepen, want er stond een expositie op het programma in het Terramar Museum in Kralendijk. Dat is het enige museum hier op Bonaire en het toeval wilde (of geen toeval natuurlijk) dat de vaste collectie wordt vernieuwd en het museum leeg is. Normaal moet de gastkunstenaar zijn of haar werk tussen de vaste collectie exposeren wat natuurlijk erg lastig is. In december kreeg ik te horen dat ik het hele museum mag gebruiken voor mijn expositie. Dit motiveerde mij enorm om aan de slag te gaan met grotere doeken. Ik had nog een rol linnen liggen en mijn man, die timmerman is, heeft spieramen getimmerd in de zelf gekozen formaten 100x120 en 120x90.
Daar heb ik natuurlijk ook ontzettende mazzel mee, want hier op Bonaire vind je niet zomaar even een aantal doeken in de gewenste afmeting en dan ook nog een aantal in dezelfde afmeting. Ik heb ze allemaal opgespannen in de schuur en toen ben ik als een malle gaan schilderen. Het ging als vanzelf, ik had echt het gevoel dat ik hulp kreeg en het resultaat mag er zijn. Het feit is dat ik nog nooit een serie heb gemaakt met werken die zo goed bij elkaar passen.
Tien jaar geleden heb ik ook geëxposeerd op Bonaire. Ik was toen net begonnen met schilderen. Ik maakte surf kunst met invloeden van tribal art en aboriginal art. Mijn werken waren zeer populair en verkocht goed. Maar ik werd moe van mijn stijltje en had er zelf geen zin meer in. Bovendien was ik onzeker omdat ik geen kunstacademie had gedaan en geen materiaalkennis had. Destijds hebben mijn man en ik toen besloten om terug te gaan naar Nederland om dingen te doen die hier niet konden zoals naar de kunstacademie gaan en schildercursussen volgen (en meer van dat soort dingen). Inmiddels zijn we dus terug op Bonaire met een rugzak vol kennis en ervaring om voor de 2e keer hier het avontuur aan te gaan.
Wederom ben ik geïnspireerd door het eiland maar nu op een andere manier.
Mix and Match:
‘Misschien probeer ik met mijn nieuwe serie als nieuwkomer op dit eiland grip te krijgen op de lokale cultuur door te schilderen wat ik om me heen zie. Ik hou erg van de wijk waarin wij sinds maart vorig jaar wonen, Antriol. Het dagelijks leven dat ik hier om me heen zie is hier best wel anders dan in de meer toeristische gedeeltes en de villawijken. (voor mensen die Bonaire niet kennen: Antriol is de arme wijk en een oude wijk) Voor mijn gevoel is hier het echte Bonaire te vinden en dat inspireert mij, al zijn mijn schilderijen niet 1 op 1 de werkelijkheid. Ik voeg graag mijn fantasie en mijn eigen patronen toe aan het geheel om zo een beeld te scheppen dat mezelf en anderen kan verrassen. Ik vind het belangrijk dat er ruimte blijft voor eigen invulling van de kijker.’
